H1010517 มาคุยกัน..นะคะ????

ความคิดเห็นที่ 22

มองป้าวิวันด้าไม่เห็นเลยอ่ะ คนอื่นบังหมด เฮ่อ...มาทีหลังก้อต้องทนเงี้ย เด๊วเอาเก้าอี้ของอัมไพร์เทนนิสมานั่งก้อได้ ไม่อยากเซดค่ะ แต่เคยลองขึ้นไปนั่งแล้วในคอร์ตแบดมินตั้น อ้อหือ มันสูงดีจริงๆ มองลงมาเห็นความเป็นไปทุกอย่าง...แต่อีตอนลงนี่สิ ขามันคงสั่น ซักพักก้อวูบมานั่งหน้าเป๋อเหลออยู่ข้างล่าง คนที่ไปด้วยเค้าว่า บุญเท่าไหร่ไม่ได้เอามือโหนเก้าอี้ตอนร่วงลงมาไม่งั้นก้อเละใต้เก้าอี้ฉะนั้นแล
ก้อได้ติดตามอ่านเรื่องราวของป้าจ๋า (ขอเรียกนะคะ) มาได้ซักอาทิตย์นึงแล้ว ตอบตามความจริงคือ อ่านแล้วเข้าใจ แต่ไม่ได้ อิน เหมือนหลายๆคนเท่าไหร่ อาจจะเพราะว่าชินหน่อยๆเพราะแม่ของหนูก้อเป็นนักเล่าเหมือนกัน วีรกรรมคุณนายก้อเยอะพอควรและสนิทกันมากเนื่องจากแม่เลี้ยงหนูมาเหมือนเพื่อนกัน มีอะไรให้บอกแม่ได้ทุกเมื่อ อันนี้ relateได้ค่ะ แต่อยากเห็นรูปจากเรื่องราวในอดีตของป้าจ๋าเยอะๆหน่อยง่ะ ส่วนรูปของแม่หนูนะคะ พรึ่บ! คุณนายเธอเป็นดาราหน้ากล้องตั้งกะแตกเนื้อสาว ยายหวงสุดๆ ไม่ใช่หวงแต่แม่หรอกค่ะ หวงลูกสาวทุกคน แม่เป็นคนที่สองในบรรดาพี่น้อง6คน มีป้า แม่ น้าสาวคนที่1 น้าชายคนที่1 น้าสาวคนที่สอง และน้าชายคนสุดท้องค่ะ เป็นอันว่า ยายหวงลูกสาวทุกคนหมด ปัจจุบันคุณป้าหนูมีความสุขกับสุวรรณคานดีค่ะ ส่วนแม่หนูเป็นคนแรกของบ้านที่มีครอบครัว บ้านหนูอยุ่ทางดินแดง สมัยก่อนก้อยังเป็นบ่อเป็นแอ่งน้ำ ประมาณว่าถ้าใครอยู่ละแวกโรงเรียนพิบูลย์ฯ....คาดว่าเส้นทางที่จะไปอนุสาวรีย์ชัยฯ คงนึกออกว่า ร่วมยี่สิบกว่าปีที่แล้วสภาพเป็นยังไง ครั้งแรกๆที่แม่มีเด็กหนุ่มมาจีบ แม่บอกว่าคนนั้นไม่ยอมพูดอะไรเลย แต่เดินดุ่มๆมายัดช่อดอกไม้ให้แล้ววิ่งหนีไป เปล่าค่ะ ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องเกรียวกราวน่าดีใจ แต่ทั้งป้าและแม่และน้าสาวคนแรกของหนูกรี๊ดกรี๊าดกันเพราะให้ยายรู้เรื่องนี้มะด๊าย! เด๋วยายจะของขึ้น แม่ตัดสินใจ เหวี่ยงดอกไม้ทิ้งลงคลองไปเลย แล้วก้อกลับบ้านกันสามคนพี่น้องสาวรุ่น....ปรากฏว่ากลับถึงบ้านยายก้อตีอยู่ดี ทำไมน่ะเรอะคะ นู่นแน่ะ เพื่อนที่หวังดี(แต่เจตนาร้าย)คนนึงอยู่แฟลตแถวนั้น เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างจากข้างบนในแนว bird eyes viewแล้วงาบข่าวไปบอกยายหนู ไม่ร้ายแรงค่ะแต่แม่ก้อเคยแอบขำว่า ตูอุตส่าห์หลบ ยังจะโดนได้อีก ฉะนั้นพอป้าจ๋าบอกว๊า คุณแม่ของป้าจ๋าเลี้ยงมาแบบให้มีอะไรพูดกันได้ไม่ต้องปิดโดยเฉพาะเรื่องแฟน หนูก้อซึ้งแล้วว่า อืมม...ประมาณเดียวกันกะแม่เราเลย ยังคงติดตามอ่านนะคะและฝากตัวเป็นหลานคนนึงของป้าจ๋าด้วย อ้อ ปัจจุบันคุณตาคุณยายเสียแล้วค่ะเมื่อตุลาปีที่แล้ว คุณตาเสียก่อน พองานศพวันที่5เสร็จ คุณยายก้อเหมือนจะดีขึ้น หน้าตาผ่องใส แต่เราไม่ได้เอะใจเลย สิ่งสุดท้ายที่ได้ทำคือเข้าไปหอมแก้มคุณยายแต่พลาด กลายเป็นจุ๊บปากแทนก้อเลยหัวเราะกันสองคน แล้วหนูก้อกลับไปทำธุระอื่นต่อเพราะลามหาลัยมางานคุณตาโดยเฉพาะ.... พอวันที่ลอยอังคารเสร็จสิ้น เที่ยงวันต่อมาคุณยายก้อโคม่า และเสียชีวิตในคืนนั้น กลายเป็นว่าสิบวันที่ลาโรงเรียน หนูต้องอยู่กับงานศพถึงสองงาน พอถึงจุดนั้นมันแทบไม่เหลือน้ำตาและคำพูดอะไรแล้วค่ะไม่เหมือนงานคุณตา เพราะคุณตาคุณยายเลี้ยงหนูมาแต่เล็กแล้วเราก้อเรียกว่า พ่อแม่ จนเหมือนลูกคนเล็กของบ้าน ความรู้สึกว่ามัน "หมดแล้ว" คือตอนนั้นจริงๆ หลัังจากงานของคุณยายจบสิ้นภายในสามวันเราก้อไปทำความสะอาดห้องนอนคุรยาย เหอะๆๆ น้าสาวคนโตหนูเจอของสำคัญมาก!! มันไม่ใช่เข็มขัดนาค มันไม่ใช่เชี่ยนหมากนาค มันไม่ใช่สร้อยทอง แต่มันคือ!!!!
กระดาษเขียนเลข หวย....เป็นปึกๆ
แม่หนูจึงบอกพี่น้องทุกคนว่า........ แม่ให้เลขเด็ดแล้ว ใครจะเอาก้อมาดูกันเองนะเฟ้ย!
็

จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [11 ก.ค. 13:09:07]