วันนี้..ได้ตัดสินใจว่าจะเขียนสิ่งที่อยู่คั่งค้างในจิตใจของคนไกลบ้าน(แก่ๆ)อย่างฉัน ลงในห้องนี้ซะหน่อย..ยังไงก็ขอฝากผลงานเอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของเหล่าคุณผู้อ่านที่แวะเวียนมาหน่อยนะคะ(สำนวนคงไม่เชยนะ..เห็นพวกนักร้องลูกทุ่งดังๆยังพูดกันอยู่นี่ ดูจากวีดีโอน่ะ)....ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่โชคชะตาฟ้าลิขิตให้มาอยู่อเมริกาตั้งกะเป็นสาวรุ่น หมายใจว่าจะมาเรียนเอาปริญญาไปประดับบารมีกะเขามั่ง...เรียนไปทำงานสร้างเสริมประสบการณ์ไปดูแลสามีไปด้วย กว่าจะจบมันก็หลายปีหน่อย...สมัยมาใหม่ๆก็ทำงานเป็นผู้ดูแลเด็กหรือที่เรียกว่า เบบี้ซิตเตอร์นั่นแหละ..หาเอาเองจากหน้าหนังสือพิมพ์ แล้วก็ไปสัมภาษณ์กับแม่ของเด็ก หล่อนคงเห็นฉันเงอะๆงะๆ ก็เลยว่า หล่อนจะจ้างฉันเพราะสงสารที่เป็นนักเรียน...แต่จะจ่ายตามราคาที่แจ้งไว้คงไม่ได้ เพราะขาดประสบการณ์จึงจะจ่ายแค่ ๒.๕๐ เหรียญต่อชั่วโมง....วุ๊ย..เหมือนมีพระมาโปรดฉันรีบรับคำด้วยความดีใจจนเนื้อเต้น..(ตอนนั้นน่ะปี๑๙๗๐ นะ) คำนวนคร่าวๆในสมองทันที อาทิตย์ละ ๒๐ชั่วโมง เดือนๆนึงก็หลายอยู่ ยิ่งคูณเป็นเงินบาทด้วยละก้อฉันคงมีเงินเก็บเพียบ....วันไปทำงาน ฉันก็ไปซะก่อนเวลาเกือบชั่วโมงเพราะนั่งรถเมล์ไปนี่ ก็เผื่อเหลือเผื่อขาดเจ้านายจะได้รักได้เอ็นดูด้วยไง?? พอกดออด ติ๊ง ต่อง..นังแหม่มโผล่มาเปิดประตูหัวหูยุ่งเหยิง...เสื้อคลุมตัวมาอย่างหลวมๆ ท่าทางหงุดหงิด..กระชากเสียงใส่ฉันว่ามาทำไมแต่เช้า...ฉันก็อึกอัก มันว่างั้นไปเดินเล่นแถวๆนี้ก่อนถึงเวลาค่อยมา...แล้วฉันก็เห็นผู้ชายนุ่งผ้าขนหนูผืนจิ๋วเดินมาข้างหลังแหม่ม..โอบกอดหล่อน..ไซร้ซอกหูกันตรงประตูต่อหน้าฉันน่ะ...และแล้วประตูก็ค่อยๆปิดๆไป..
จากคุณ : wiwanda (WIWANDA) - [21 มิ.ย. 02:08:53]
สำนึก...ของคนไกลบ้าน
