บอกกล่าวซะก่อนนะ...ที่นำประสพการณ์มาเล่าสู่กันฟังนี้มิใช่เพื่อความบันเทิงอย่างเดียว..นี่คือชีวิตจริงๆที่ได้โลดแล่นอยู่ในโลกใบนี้ และคิดว่ามันมีอะไรหลายๆอย่างที่เป็นประโยชน์ต่อน้องๆหลานๆที่อยู่ห่างไกลบ้าน ...เหมือนฉันนี่...เพียงแต่สมัยโน้นน่ะ..ไม่มีใครมาชักนำและสั่งสอน(หรือจะมี..แต่..ไม่ฟัง) พื้นเพ ฉันนั้น เป็นลูกโทน ที่มีพ่อแม่ค่อนข้างทันสมัยเรื่องการศึกษา แต่อย่างอื่นก็เหมือนพ่อแม่ชุดอื่นๆนั่นแหละ ฉันแต่งงานในไม่กี่ปีต่อมากับคนที่พ่อแม่เห็นดีงาม ทั้งเขาและฉันก็ไม่ได้รักกันหวานแหววเหมือนชาวบ้านเขาหรอกนะ เขาอายุแก่กว่าฉันร่วมสิบปีและก็เคยหมายมั่นจะแต่งกับคนอื่นอยู่แล้ว..แต่ก็มาสะดุดตรงที่"รักแท้..แพ้แรงเชียร์" อะไรทำนองนั้น...ขอข้ามไม่เล่าตอนนี้นะเพราะเคยเล่าแล้วในห้องศุภชลาศัย กอล์ฟและเผอิญจะต้องไปเกี่ยวข้องกับเขาด้วย มันจะไม่งาม...ทั้งๆที่ตลอดเวลาเราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน..แต่ฉันก็ยังยึดว่าเราเป็นหญิง..ยังไงยังไงก็ได้ พูดไป ผู้ชายเขาจะเสียหายเราก็อยู่ด้วยกันไม่กี่ปีก็ตัวใครตัวมัน อยู่เมืองนอกดีไปอีกแบบหนึ่งคือไม่ต้องเกรงใจใคร จะเลิก ก็ เลิก ฉันอยู่กับใครๆยาก ใจร้อนเป็นไฟ ถ้าจะไปไหน บอกไปคำเดียวหมายถึง..ล้อหมุน ไม่ใช่จะก้าวขึ้นรถอยู่แล้ว ขอไปขี้ ไปเยี่ยว ก่อนนี่..ฉันทิ้งกองอยู่ตรงนั้นมาเยอะแล้ว..
จากคุณ : wiwanda (WIWANDA) - [22 มิ.ย. 07:24:02]
สำนึก...ของคนไกลบ้าน
ตอน สอง!!!!!!!
